Od sredine XVI veka počeli su u dubrovačkoj književnosti da se javljaju renesansni prepevi sedam pokajničkih psalama iz Davidovog psaltira. To je poznatih sedam psalama koji su izražavali duboku veru u božje milosrđe: 6, 31, 37, 50, 101, 129. i 142. Broj sedam je imao simbolično značenje jer se, prema crkvenom zakonu, predviđalo sedam godina pokore za najveće grehove i istovremeno odnosio se na sedam najtežih smrtnih grehova. Objedinjeni naglašenom temom pokajanja, sugestivnom, moralističkom intonacijom i poetskom izražajnošću, oni su još od najstarijih vremena činili zasebnu celinu. Već su se od VII veka sretali u teološkoj literaturi njihovi učeni komentari, koji će i kasnije zaokupljati pažnju crkvenih mislilaca. Tokom svih vekova koji su usledili, pokajnički psalmi nisu gubili na popularnosti i sve su češće bili propraćeni podrobnim tumačenjima njihovog smisla…
Među retkim knjigama Narodne biblioteke Srbije u Beogradu nalazi se jedan primerak Đurđevićevog prepeva sedam Davidovih psalama, odnosno Bogašinovićevo izdanje iz 1686. godine. Knjižica je bila nepoznata već i starijim biografima i istoričarima književnosti od početka XIX veka jer ni jedan od njih nije davao potpune podatke o knjizi, niti je navodio ni znao za Bogašinovićeva dela koja su u njoj objavljena. Bogašinovića kao izdavača knjige pomenuo je Franjo Marija Apendini. Ivan Kukuljević je u bibliografiji, koja je, inače, za svaku jedinicu sadržala sve podatke (naslov u celini, mesto i godinu izdanja, broj strana, format), zabeležio samo neprecizan i nepotpun naslov koji nije preslikavao original: Sedam piesnih Davidovih, izdao Petar Bogaši-nović u Padovi kod Đ. Sardia 1686. Šime Ljubić je u svojoj istoriji književnosti samo zabeležio postojanje knjige: „godine 1686. u Padovi natiska (Đurđević) svoj prevod sedam pjesnih Davidovih“. I Petar Kolendić, koji je tragao za starim izdanjima knjiga i nastojao da što veći broj primeraka vidi, kad je pominjao ovu knjigu, citirao je Crijevićeve Beleške u kojima je zabeležen pun naslov, ali njen sadržaj nije poznavao. Za izdanje ovoga dela, ali ne i za čitav sastav knjige, znao je Dragoljub Pavlović, autor najpotpunije studije o Stijepu Đurđeviću, samo preko prepisa („Ovo izdanje je danas velika retkost, mi ga znamo samo po prepisu koji nam je ljubazno ustupio Pavle Popović“).
Knjižica Sedam salama pokornijeh kralja Davida istomačene iz jezika latinskoga i složene u pjesan u jezik slovinski po gospodinu Stijepu Mara di Đorđi vlastelinu dubrovačkomu. A ostalo što slijedi po Petru Toma Bogašinovića Dubrovčaninu, iz 1686. godine, i pored toga što je bila poznata u delimičnim prepisima, tek sada osvetljava neke od važnih stranica dubrovačke barokne književnosti. Sam čin izdavanja Đurđevićevog prepeva svedočio je o popularnosti i teme i vrednosti njegovih stihova, a to je i jedino delo ovoga cenjenog pesnika koje je štampano u veku kome je pripadao. Proširenje, koje je sadržalo Bogašinovićeve sastave, posvetu u stihovima Slavi Kabogi, prepev jednog psalma, i to ne iz reda pokajničkih, litanija i molitve, obogatilo je poznavanje njegovog opusa i ukazalo na pobožni sloj njegovog književnog angažovanja. U celini, knjižica je svojom strukturom, odnosno objedinjavanjem dva autora i dela različite vrste, povezanih doduše pobožnom temom i osećanjem, bila pravi primer jednog baroknog izdanja. Ovom knjižicom i malim otkrićima koja krije u sebi, istorija književnosti se bogati još jednim saznanjem o piscima staroga Dubrovnika.
Iz predgovora Zlate Bojović
