Knjiga se u znatnoj meri zasniva na iskustvu prevođenja poezije. U tom iskustvu, sam prevodilački proces – koji podrazumeva produženo i dubinsko iščitavanje originalnih dela, kao i poseban način preobražavanja jednog jezika u drugi, tj. ponovno stvaranje – postaje i saznajni proces, a prevodi, kao njegov rezultat, predstavljaju i tumačenja originalnih dela; u ovom slučaju, prvenstveno dela Vilijama Blejka.
Tvorevine ovog umetnika uglavnom su likovno-književne. Karakteriše ih, dakle, spoj različitih jezika. To je osnovna odlika i prevodilačkog procesa, gde su jezici doduše jednorodni ali jesu i sistemi sa sopstvenim zakonitostima i drugačijim načinima iskazivanja istog.
Priroda prevodilačkog procesa osvetlila je temu vremena, koje se kroz Blejkovo delo takođe sagledava kao svojevrstan jezik: jezik naše percepcije.
